contador de visitas.

31 diciembre 2011

feliz ano novo a todos

nesta entrada estoume tomando a liberdade de hoxe dia 31 de decembro felicitarlles a noitevella a todos os lectores de este fantastico blogue que todosxuntos fumos compoñendo peza a peza como si dunha gran obra musical se tratase por iso me enche de orgullo e satisfaccion poder felicitarvos as festas e o ano novo.
un saudo voso compañeiro manuel garcia salazar.

17 diciembre 2011

A cumbia panameña



Algunha vez oichedes falar da cumbia panameña?

A cumbia panameña é un ritmo musical e baile folclórico autóctono do istmo de Panamá. Surxe do sincretismo musical dos de raza negra procedentes de África, indíxenas e españois (andaluces e galegos) durante a Conquista e a Colonia. É un recoñecido símbolo do folclore nacional panameño.
Ten o seu epicentro cultural nos territorios coñecidos na época colonial como Veragua (actuais provincias centrais de Panamá), rexión onde é maiormente cultivada. Sen embargo, cabe sinalar que é un xénero músical extendido ao largo da xeografía panameña dando como resultado a existencia dunha gran cantidade de variantes que van desde as de influencia netamente negra, pasando as que posúen elementos indíxenas, ata as de características predominantemente europeas.

Compás é Ritmo

A Cumbia panameña é de compás binario de ascendencia Africana en división 2/4 y 6/8, de ascendencia europea no caso da modalidade atravesá. Normalmente as cancións son executadas cun compás único e uniforme en toda a súa duración. Sen embargo, tamén é común que ambos compases alternen nunha mesma canción, característica identitaria da cumbia en Panamá.

Melodía

Na cumbia panameña a melodía proveniente tanto do canto como dos instrumentos musicais teñen características autóctonas e foráneas.
No canto, un recurso fundamental é a saloma, en clara evocación as cantalantes do tamborito, aquela e unha emisión vogal melodiosa de ascendencia indíxena, presente nas faenas e festas campesiñas do interior da república. Tamén se utilizan frecuentemente expresións como ¡axe! e ¡ai! por dar exemplos que proveñen do flamenco de Andalucía. En canto os instrumentos musicais xa sea o rabel, violín o acordeón sempre seguen a voz e incluso é frecuente que o cantar os instrumentos melódicos deixen de executarse por completo, sendo esta última característica sello do canto da Cumbia no Istmo.
Unha paradigma constante no canto da cumbia panameña no interior do país é a preferencia dos intérpretes por agudizar a voz na parte final dunha estrofa.

16 diciembre 2011

3.2.Avances tecnolóxicos na música.

Aquí podedes observar os cambios que hay dunha banda de música a outra:



1.4. A música nos medios de comunicación

Esta é unha estadistica que encontrei.
MÚSICA NA TELEVISIÓN:
É unha estadistica realizada para demostrar os tipos de música que se utilizan nos canais nunha determinada cantidade de tempo, xa que a televisión en gran parte da población urbana é una actividad cotiá que vai acompañando os mensaxes que transmite con recursos auditivos musicais, para evocar no espectador un determinado ambiente e/o sentimento do momento que éste observa.



Neste gráfico demostranse os datos sobre o tipo de música que se programa en cada canal de televisión aberta entre as 17:30 hrs. ata as 18:30 hrs. todos os días da semana durante a transmisión normal, clasificando por cores cada tipo de música e de maneira porcentual a cantidade de tempo que se utiliza cada unha dentro do total de tempo determinado.
A mostra é clara no que acontece na música do programa en transmisión respectivamente. Aquí vemos que no Canal 13 ten mayoritariamente música Pop no súa programación de esta hora (Alfombra Roja), que o contrario de Chilevisión, co seu programa “El Diario de Eva”, pon de música na súa gran maioría Reggaetón. No caso de TVN a súa música é mais Romántica debido o programa “Pasiones” e na Rede Tv e mais variado en tal horario.
Aquí vos deixo un exemplo dun anuncio de televisión con música:

15 diciembre 2011

Arpa láser

El término arpa láser y el primer diseño funcional fue inventado y creado por Bernard Szajner en 1981.Es un instrumento musical electrónico, en el que las cuerdas de lo que sería un arpa convencional son sustituidas por haz láser. Subsecuentemente ha sido utilizada en numerosos diseños, incluyendo una versión MIDI inventada por Philippe Guerre y una recientemente creada por Yan Terrien. Han sido utilizadas en instalaciones públicas de arte, como aquella creada por Jen Lewin y expuesta en el Lincoln Center en 2000 y el Burning Man en 2005.
Una arpa láser es generalmente construida utilizando un solo rayo láser, difundiendo su onda en una serie en paralelo. Cuando una onda es bloqueada, esta es detectada por un fotodiodo o una fotorresistencia, que está conectada a una consola electrónica, activando así la nota indicada. Para reproducir el sonido, actualmente se utilizan sintetizadores, samplers o computadoras, conectadas al arpa. Un modelo de arpa láser de dos colores (verde para las notas diatónicas, rojo para las notas cromáticas) fue inventado de el ingeniero Maurizio Carelli, por la empresa Kromalaser.
La Reactable es un instrumento musical electrónico colaborativo dotado de una interfaz tangible basada en una mesa, e inspirado en los sintetizadores modulares de los años sesenta. Fue desarrollado por el Grupo de Tecnología Musical de la Universidad Pompeu Fabra de Barcelona, por un equipo de investigación integrado por Sergi Jordà, Marcos Alonso, Günter Geiger y Martin Kaltenbrunner. Múltiples usuarios simultáneos comparten el control total del instrumento moviendo y rotando objetos físicos sobre la superficie de una mesa circular luminosa. Manipulando dichos objetos, los cuales representan los componentes clásicos de un sintetizador modular, los usuarios pueden crear tipologías sonoras complejas y dinámicas, mediante generadores, filtros y moduladores, en una clase de sintetizador modular tangible.

http://youtu.be/ptyH_RX5Jl0

Funcionamiento

Funcionamiento y estructura básicosLa Reactable consta de un tablero semi translúcido, iluminado directamente, con dos cámaras situadas al otro lado del tablero que analiza de vez en cuando la superficie y sigue los movimientos, la naturaleza, la posición y la orientación de los diferentes objetos físicos y lógicos que están situados sobre el tablero por medio de visión artificial. Varios músicos simultáneos comparten control completo sobre el instrumento moviendo y rotando los objetos en el redondo tablero luminoso. Al mover y relacionar los objetos por la superficie del tablero se modifica la estructura y los parámetros del sintetizador de sonido. Estos objetos conforman los típicos módulos de un sintetizador modular. Simultáneamente, el proyector muestra la actividad y las características principales del sonido producido, otorgándole de esta forma la necesaria retroalimentación al ejecutante. De esta forma varios músicos pueden compartir el control desplazando y rotando fichas transparentes sobre la mesa luminosa. Cada uno de los usuarios puede crear una función sonora diferente.

LA VOZ








A física ha establecido
que para que exista sonido requírense tres elementos.

1. Un corpo elástico que vibre.
2. Un medio elástico que propague as vibracións.
3. Unha caixa de resoancia que as amplifique e as faga perceptibles o oído, a través das ondas que as transmiten polo aire.


A voz humana ten estes elementos: O corpo elástico que vibra, son dúas membranas situadas na gorxa chamadas cordas vocais ; o medio de propagación e o aire proveniente dos pulmóns, é a caixa de resoancia está formada pola caixa torácica, a farinxe, e as cavidades orais e nasais.


Do mesmo modo, a nosa voz cumpre con todas esas cualidades acústicas de calquera sonido: altura, intensidade, duración é timbre.

A diferenza fundamental que existe entre a voz humana e calquera o
utro instrumento musical, e que trátase do único instrumento, en que a forma e a disposición da caixa de resoancia modifícase continuamente adoptando diversas posicións que cambian, amplian o disminúen a súa capacidade. Así convírtese no máis perfecto de todos.

-A voz prodúcese pola vibración das cordas vocais, cando se acercan entre sí, como consecuencia do paso do aire a través da larinxe.
  • A larinxe é o órgano máis importante da voz, que se encontra localizada na parte central do pescozo e no tramo final da tráquea. Está formada basicamente por músculos e cartílagos.









Na produción da voz podemos distinguir tres fases:

1. Genérase unha corrente de aire procedente dos pulmóns que ascende polos bronquios e a tráquea. Nesta fase é fundamental a acción do diafragma, a cavidade torácica, a musculatura abdominal e da espalda.

2. A corrente de aire pasa pola larinxe e polas cordas vocais, que han de estar cerradas, o paso do aire a través delas produce unha turbulencia, o que transforma o aire en sonido.
Este sonido é o primeiro esbozo da voz, é un sonido que solo posúe un tono (frecuencia) e un volumen (intensidade).

3. Este sonido é enviado a través da gorxa, a nariz e a boca, dándolle "resoancia".


Clasificación das voces

O rexistro, é o intervalo entre o son mais grave e o mais agudo que pode emitir una voz. En este sentido é sinónimo de extensión.
O rexistro diferenciase da tesitura, que é o intervalo entre o son mais grave e o mais agudo utilizables musicalmente.

A tesitura e o timbre serven para clasificar as voces (e os instrumentos), por categorías ou familias.
As voces femininas

Clasificanse en soprano, mezzosoprano e contralto, soprano a mais aguda e contralto a mais grave.

a voz soprano é a mais aguda das voces femininas, acostumbrase clasificar en:
Soprano lixeira a aquelas voces de unha tesitura extraordinariamente aguda e moi espectacular.
Soprano lírica caracterizase pola beleza do seu timbre cálido, e o seu volumen.
Soprano dramática: de gran volumen e potencia na emisión da voz.




Mezzosoprano: ten un timbre rotundo e mais grave que a de soprano. Debe ter facilidade para producir sons graves e con corpo. As mezzosopranos son moi escasas e solicitadas. Podemos distinguir tambén entre mezzosoprano lírica y dramática.



Contralto: é a de rexistro mais grave, ten un timbre oscuro e calido e é a menos común entre as voces femininas. ten un gran dramatismo e dentro das operas ocupa un posto de gran intensidad de expresión.






As voces brancas, denominanse de esta maneira as voces dos nenos/as, tamén as voces femininas. As voces infantiles se clasifican da mesma maneira que as voces femininas: soprano, mezzosoprano y contralto.

Voces masculinas

Clasificanse en: Tenor, Barítono e Baixo, sendo tenor a voz mais aguda e baixo a voz mais grave.
Tenor: e a mais aguda, timbre claro e brillante. Pola sua tesitura é a mais espectacular. Ao igual que a voz soprano distinguese: tenor ligero, lírico y dramático.



Barítono: posue unha voz moderadamente grave, moi sonora, ancha ou densa. Pola sua tesitura pode alcanzar tonos propios do tenor e/ou do baixo. Podemos distinguir tamén entre: barítono lírico, de timbre mais liviano e dramático de voz mais voluminosa.



Baixo: é moi grave, potentísima e de unha densidad y solemnidad difíciles de olvidar. A sua tesitura coincide coa voz de contralto pero é una octava mais grave.
Os baixos subdividense en: baixo profundo de voz poderosa, solemne, alcanza as notas mais graves masculinas e baixo cantante de voz grave mais áxil que o baixo profundo

Técnica vocal

La voz se origina en la laringe cuando le proporcionan aire los pulmones. También intervienen las cuerdas vocales, las cuales convierten el aire en sonido.

Elementos de la voz:

- Aparato respiratorio: nariz, tráquea, pulmones, diafragma
- Aparato de fonación: laringe, cuerdas vocales.
- Aparato resonador: paladar óseo, maxilares, frente y faringe.

RESPIRACIÓN:
Saber respirar y saber controlar el aire que hay en los pulmones, debe ser la base del canto. Siempre se respira por las fosas nasales, sin producir ruido;la espalda abierta sin oprimir tórax ni diafragma.





Ejercicio de respiración:

- Nos sentamos en una silla, sin cruzar las piernas. Colocamos las manos entrelazadas en la nuca, doblamos la cintura hacia delante y subimos, cogiendo aire muy lentamente. Luego soltamos el aire con impulso.


Las vocales:

A: es claridad y su resonancia se encuentra entre las dos mandíbulas.
E: es facilidad y su resonancia está en los pómulos.
I: es sonoridad porque es la vocal más timbrada; se debe comenzar a trabajar por ella, es la base del canto. Su resonancia se localiza entre los dos ojos."
O: es apertura y suavidad; su resonancia está en la parte baja de la cavidad bucal.
U: es conductividad; nos abre el cuello porque su resonancia se encuentra cercana a este.

Antes de comenzar a proyectar el sonido se seguirán tres pasos:
1º Tomar aire y apoyar el diafragma inmediatamente (pensar en el ladrido del perrito)
2º Cara de sorpresa (apertura de la boca y elevación del paladar).
3º Proyectar encima de nuestros ojos (pensar en un silbido)

14 diciembre 2011

Estilos Musicais.

Existen diferentes estilos musicais, os máis importantes son:

- Música Clásica: O clasicismo musical comeza aproximadamente no ano 1750 (morte de J. S. Bach) e termina no ano 1820. A música clásica coincide coa época chamada clasicismo. A música do clasicismo evoluciona a unha música extremadamente equilibrada entre armonía e melodía.
Entre moitos un dos clásicos da música clásica foi Ludwig van Beethoven.


- Música Country: O country é un estilo musical surgido nos anos 20 nas regións rurales do sur dos Estados Unidos. O término country comezou a ser utilizado nos anos 40.
Vernon Dalhart foi o primeiro cantante de country en ter éxito a nivel nacional nos Estados Unidos en Maio de 1924, con "The Wreck of Old 97"


- Música Pop: A músia pop é aquela que, á marxe da instrumentación e tecnoloxía aplicada para a súa creación, conserva a estrutura formal "verso - estribillo - verso", executada dun modo sinxelo, melódico, apegadizo, e normalmente asimilable para o gran público. As súas grandes diferenzas con outros estilos están nas voces melódicas e claras en primeiro plano e percusións lineais e repetidas.
Un exemplo de música pop é "Stand By me" de John Lennon


- Música Rock and roll: é un xénero popular que se desenvolveu durante e despois na década de 1950. Os sons do rock soen xirar sobre a guitarra eléctrica ou acústica, e ten unha forte sección rítmica formada polo baixo, a batería, e instrumentos de teclado coma órgano, piano ou, dende os anos 70, os sintetizadores. Xunto coa guitarra ou os teclados, ás veces tamén son usados como instrumentos solistas o saxofón ou a harmónica cun estilo blues.
Un exemplo da música Rock and roll é Elvis Presley.


- Música Jazz: O jazz é un estilo musical, nacido entre 1890 e 1910 en Nova Orleáns. A súas raíces remontan á música dos negros e crioulos dos Estados Unidos desde as súas épocas como escravos que datan pouco antes de 1850.
Un exemplo da música Jazz é Louis Armstrong.


- Música Reggae: O reggae é un estilo de música orixinario de Xamaica, da década dos 60. Bob Marley, cantante, compositor e icono deste estilo musical.




13 diciembre 2011

Stan by me

"Stand by me" é unha cancion interpretada por Ben E. King e composta xunto a Jerry Leiber e Mike Stoller. A canción está adaptada a partir dun tema gospel de 1955 interpretado por The Staples Singers , outorgando á canción un son mais contemporáneo. Dende a súa publicación, foi versionado por numerosos músicos, se ben ningunha das versións alcanzou a fama da orixinal.

05 diciembre 2011

Danzas africanas

La música indígena y las danzas tradicionales africanas han sido transmitidas vía tradición oral y es distinta tanto en el norte como en el sur. Las influencias árabes son notables en la música y la danza del norte africano, mientras que es evidente la influencia occidental en estos aspectos, debido a la colonización en el sur de África.
Muchas lenguas africanas son lenguajes de tonos, por lo que el nivel del sonido determina el significado. Esto último repercute en las melodías y ritmos musicales africanos. En el continente Africano se utilizan distintos instrumentos, entre los cuales están : los tambores (los más utilizados), campanillas, laúd, flauta y trompeta.
Las danzas africanas son un importante modo de comunicación, y los bailarines utilizan gestos, máscaras, trajes, pintura corporal y un sinnúmero de medios visuales. Los movimientos básicos suelen ser simples, acentuando el cuerpo, el torso o los pies solamente, tales movimientos suelen ser simple coordinación de las partes del cuerpo. Las danzas a veces se realizan solo o en pequeños grupos de entre dos a tres personas, aunque también la danza por equipos es practicada en formaciones de : línea, círculo, serpentina, entre otros.
Con la modernización y la urbanización, la música y la danza africanas se han visto envueltas nuevamente en influencias de otras culturas.

Aqui os dejo algunos ejemplos de danzas africanas:

http://www.youtube.com/watch?v=LmQjlI0Ttaw&feature=player_embedded



01 diciembre 2011

Música e comedia

Este é un monólogo dun cómico que toca a guitarra coas notas do Canon de Pachelbel é conta como lle influiu esta canción na sua vida